Saïda Salvador

Na een zwijgzame taxirit (4 wheeldrive chauffeur met 3 woorden Engels en wij inmiddels 40 woorden Portugees) door eindeloze duinen en 5 uur op de weg naar Fortaleza, komen we aan op het vliegveld.. om 1,5 uur te vliegen naar Salvador.. na Jericoacoara kan het alleen nog maar tegenvallen.. we laten het paradijs achter ons.. en komen na een half uur vertraging om 01:00u ’s nachts aan in Salvador, waar we nog een half uur in de taxi moeten om in deze mega grote stad aan te komen bij Che Legarto, dat was in Paraty zo goed bevallen, maar helaas alleen een dorm vrij.. mannen en vrouwen apart.. de taxichauffeur die tegen het einde van zijn dienst liep en na een gesprekje over voetbal Seedorf… een beetje vriendelijker werd.. had het toen wel gehad en ondanks dat we in de Lonely Planet nog wat alternatieven hadden.. werden we gedropt bij Pousada CanCun… een aftands huis, met een kamer die als 2 persoonskamer maar ook als ‘dorm’ door kon met uitzicht op een straat waar je na zonsondergang écht niet meer wil zijn.. de balkondeuren klemmen en kunnen niet dicht.. in bed rol je naar het midden.. en laat ook maar… zzzzzzzzz….. lekker ontbijtje en kopje Braziliaanse koffie en uitzicht op de straat waar het eerste leven zich vertoond… wel het echte Brazilië proeven.. wonderbaarlijk hoe het overal weer anders is.. nu is Brazilië wel zoooo groot dat het groter is dan Europa en na het Zuiden, Westen en Noorden gezien te hebben.. weer terug in het Oosten… we maken ons uit de voeten en na een klein taxiritje.. wat wisselkoersen verder zitten we voor de laatste nacht in een Mercure hotel.. wat een contrast.. lekker een schone kamer en een heus zwembad grenzend aan de zee… mmm…. Hier houden we het nog wel een dagje vol… hoppa taxi naar het historische centrum, waar duizenden gekleurde vlaggetjes het ene na het andere pleintje opvrolijken.. tientallen kerkjes.. capoeira demonstraties… bieg mamma’s.. drumbands.. je kijkt je ogen uit.. heerlijk om zo lekker ergens op een terrasje of trapje of pleintje te zitten en alles te bekijken… na dit toeristisch gedeelte lopen we een eind terug om als enige NIET-toerist van het hoge gedeelte naar het lager gelegen gedeelte te lopen, waar vroeger de scheidingslijn lag tussen de slaven en de meesters… je kijkt je ogen uit… en zelfs na zonsondergang ondanks de adviezen een stuk door dit gedeelte gelopen.. wonderbaarlijk en dat doet het afscheid van Jericoacoara en het feit dat we morgen weer terug naar huis vliegen.. weer snel vergeten… vanavond nog eens lekker uit eten in een Churrescaria (BBQ-restaurant) , misschien de laatste ananas met kaneel en laatste Passievrucht caipirinia … Brazilië een kleurrijk land vol met lekkere en leuke dingen… Nederland tot straks…